Column: Gaan we voor 100 procent perfectie of is op de goede weg zijn acceptabel?

Puur begrip opbrengen voor het standpunt van de ander is in huidige tijdsgeest al een zege. Zeker als het gaat over de toekomst van de landbouw. Na vele gesprekken met (ogenschijnlijk) andersdenkenden, van links en knettergroen tot donkerrechts en allesbehalve groen, ben ik vaak bezig met de vraag ‘Wat is dan voor deze persoon, partij of organisatie goed genoeg? Is men tevreden als alles 100 procent perfect is of vinden we op de goede weg zijn ook acceptabel?’

Deze discussie vindt in alle landbouwsectoren plaats. Sierteelt in Nederland staat flink in de spotlights. Lokale burgerinitiatieven eisen een einde aan de bollenteelt in kwetsbare gebieden. Andere organisaties pleiten voor een ‘gifvrije’ biologische bollenteelt. Telers laten ondertussen zien dat reductie van middelengebruik en biologische bollenteelt mogelijk zijn. Accepteren we de inspanningen van kwekers om het middelengebruik sterk te reduceren? Zoals bijvoorbeeld het initiatief regiocertificering in de Duin- en bollenstreek beoogd?

Fanatieke aanhangers van veganistische gedachtegoed en dierenactivisten zetten koste wat het kost in op een einde van de dierhouderij

Ook in de veehouderij zijn er verschillende toekomstbeelden. Fanatieke aanhangers van veganistische gedachtegoed en dierenactivisten zetten koste wat het kost in op een einde van de dierhouderij. Andere organisaties zien een minimale rol voor veehouderij weggelegd, ondersteunend aan de plantaardige sectoren.

Momenteel wordt er ook al volop ingezet op het verder terugdringen van emissies, het verbeteren van dierwelzijn en het versterken van de biodiversiteit in de veehouderij. De verschillende financiële beloningssystemen bij de zuivelorganisaties laten zien dat boeren hier ook in worden gestimuleerd.

Een koe die er niet is, kan ook niet uitstoten

Elke discussie kent verschillende niveaus van inzet, toekomstbeelden en activisme, ook buiten de landbouw. Denk aan de energietransitie of migratie. Maar wanneer is iets goed genoeg, wie bepaalt dat, en hoeveel ruimte gunnen we elkaar nog om dingen in de praktijk beter te doen voordat we het ‘cancellen’? Een koe die er niet is, kan ook niet uitstoten.

Een tulp, aardappel of krop sla die niet wordt geteeld, heeft sowieso geen middelen nodig. Een mens dat niet leeft kan de aarde ook geen schade toebrengen met onnodige spullen van ver en goedkope vakantievluchten. Wat mij betreft is dit allemaal te makkelijk gedacht. Laten we de route onderweg naar goed meer omarmen en stimuleren. De (maatschappelijke) verwachtingen zijn immers ook continu in beweging. Dat vraagt wel een kritische houding ten aanzien van de geboekte voortgang.

Ik erken en accepteer dat het nog een stuk beter kan op mijn eigen bedrijf, maar ook dat ik goed op weg ben. Bewust en met afgewogen stappen werk ik verder aan mijn bedrijf. Ik blijf in beweging, wetende dat deze taak nooit écht af is.